Zorgen over zorg

Normal
0

21

false
false
false

NL
X-NONE
X-NONE

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-language:EN-US;}

De afgelopen jaren zijn zorgtaken steeds belangrijker geworden voor de gemeente Voorschoten. Waar “Den Haag” vroeger alles bepaalde en regelde, wordt de zorg nu steeds meer een verantwoordelijkheid van gemeenten. We voeren nu al de wet werk en bijstand uit en de wet maatschappelijke ondersteuning, die diverse zorg en ondersteuning aan Voorschotenaren die dat nodig hebben, omvat. De komende jaren komen de jeugdzorg, de participatiewet en ook de langdurige zorg ( de ’transitie AWBZ’ in het jargon) daar bovenop.

En eerlijk gezegd maak ik me daar best zorgen over.

In Voorschoten doen we deze zaken samen met Wassenaar en Leidschendam-Voorburg en voor sommige complexe zaken–denk aan psychiatrische jeugdzorg, werken we op nog grotere schaal in de regio samen. In de voorbereidingen loopt tot nu toe alles goed.

Maar toch maak ik me zorgen.

Ik maak me zorgen omdat er een flinke bezuiniging bij het verplaatsen van deze taken van “Den Haag” naar de gemeenten ligt. Hebben we straks genoeg geld om mensen de zorg te bieden die ze nodig hebben?

Ik maak me zorgen omdat er nog veel onduidelijk is. Kunnen mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking straks nog zinvol werk vinden? Wat gebeurt er als blijkt dat je kind specialistische zorg nodig heeft? Hoe gaan we bepalen wie recht heeft op welke hulpmiddelen–wanneer krijg je een traplift, een scootmobiel, of een handgreep in je douche? En hoe zorgen we ervoor dat mantelzorgers, die zo belangrijk bijdragen aan het welzijn van mensen die hulp nodig hebben, niet overbelast raken?

Het zijn lastige vragen waar snel goede antwoorden op moeten komen. Veel hangt af van wat de Tweede en Eerste Kamer beslissen. De wetten die deze taken bij de gemeenten neerleggen, worden nog steeds aangescherpt en totdat de zaken definitief zijn, weten we niet zeker hoe de vork in de steel steekt. En dat ik me daar als raadslid zorgen over maak, is één ding, maar je zal afhankelijk zijn van deze zorg: dan maak je je pas echt zorgen.

En soms worden zorgen ook aangewakkerd door paniekzaaiers. Zo hoor ik steeds meer mensen die het hebben over een ambtenaar (liefst denigrerend uitgesproken) die straks in drie minuten een psychiatrisch jeugdpatiënt wel eventjes diagnosticeert en zich daarbij vooral laat leiden door het budget en een A4-tje met vragen dat een wethouder op een zondagmiddag in elkaar geflanst heeft. Natuurlijk zou dat bijzonder zorgelijk zijn, maar het is niet waar. Niet in Voorschoten en nergens in Nederland. Een ambtenaar (behalve als hij of zij een volledig daartoe bevoegd arts is) kan en mag helemaal geen diagnose stellen. Daar verandert de nieuwe wetgeving helemaal niets aan. Een ambtenaar mag trouwens wel proberen kinderen die klem zitten zorg en begeleiding aan te bieden voor het echt misloopt en dat lijkt me een goede zaak.

Zonder de soms onjuiste beeldvorming is er trouwens genoeg om ons zorgen over te maken. En juist daarom ben ik de politiek ingegaan: om iets te doen aan die zorgen. Om te vechten voor een goed resultaat voor de mensen die het nodig hebben; in dit geval de mensen die zorg nodig hebben. En juist daarom wil ik graag met de PvdA de komende vier jaar een flinke vinger in de pap hebben in Voorschoten: om te zorgen dat de zorg zo wordt ingericht dat hij voor iedereen betaalbaar en toegankelijk blijft. Ik ga graag samen met u, samen met de PvdA en samen met iedereen die gebruik maakt van de zorg aan de slag zodat we over vier jaar ervoor hebben gezorgd dat onze zorgen over de zorg niet zijn uitgekomen.